“Druk”, “moe”, “het gaat wel”, “pfff” “toe aan vakantie”
Zomaar een paar antwoorden die ik vaak krijg als ik vraag hoe het met iemand gaat.
Een enkele keer zegt iemand “goed” maar dan zie ik vaak aan het gezicht of lichaamstaal dat dat antwoord niet helemaal klopt.
Hoe komt het toch dat het zo vaak niet echt goed gaat?
En wat is dat eigenlijk, “goed gaan”?
Vaak ben je druk met werk, kinderen, zorgtaken, klussen, dingen die moeten, dat we vergeten bezig te zijn met waar je gelukkig van wordt, van wat je energie en ontspanning geeft.
In de waan van de dag word je geleefd en bijna ongemerkt ga je langzaam over van “leven” naar “overleven.”
Je lichaam geeft wel signalen af, maar die negeren we liever. Want het komt nu even niet goed uit.
Moe? Even doorzetten. Hoofdpijn? Neem een pijnstiller.
Agenda vol? Er kan nog echt wel iets bij.
Knoop in je maag? Negeren maar!
Me-time? Zelfzorg? Wat een enge moderne woorden, daar heb ik geen tijd voor hoor, veel te druk voor.
Mijn klachten gaan vanzelf wel weer over.
Waarom doen we dit? Het lijkt bijna een statussymbool te zijn geworden, druk zijn en het zwaar hebben klinkt interessant.
Je lijkt wel belangrijk, je voelt je onmisbaar en je doet ook nog je best om alles in je week gepropt te krijgen.
Daarom gaan we maar door.
Voor wie? Waarom? Hoe lang?
Denk jij hier wel eens over na?
Hoe gelukkig ben jij écht met jouw leven?
Hoe goed zorg jij voor jezelf?
Wat zou jij anders willen?
Wat houd je tegen?
Reactie plaatsen
Reacties