Tradities, we kennen ze allemaal. Carnavalsoptochten, paaseieren verstoppen, beschuit met muisjes bij een geboorte en een kaarsje op de taart bij een verjaardag.
Er zijn er natuurlijk nog veel meer.
Daarnaast zijn er ook tradities die persoonlijker zijn en ontstaan binnen een gezin of familie.
Omdat het een paar keer zo gegaan is en het zo fijn was dat we het steeds weer opnieuw laten terugkomen.
Dan ontstaat spontaan een nieuwe traditie.
Ik hou van tradities, tenminste, dat dacht ik.
Tot ik deze week kennis mocht maken met een redelijk nieuwe traditie van mijn zoon.
Een traditie die op de middelbare is ontstaan en die hij nu voor het derde jaar op rij in stand houdt.
Deze traditie vind ik helemaal niet leuk en ik krijg er al helemaal geen fijne gevoelens van..
Ik mag zijn traditie met zijn toestemming met jullie delen.
Mijn zoon heeft sinds drie jaar een traditie ontwikkeld om zijn schooljaar met onvoldoendes te beginnen… en dan heb ik het niet over een vijfje. Nee, ik heb het over het echte werk.. Meerdere Dikke onvoldoendes.
Als reactie hierop heb ik onbewust ook een traditie ontwikkeld: Ik baalde, mijn humeur zakte tot onder het nulpunt, ik zag de rest van het schooljaar meteen somber in, stak een flinke preek af, ging dreigen met minder mogen gamen en meer overhoren en hield de maanden daarna mijn hart structureel vast bij toetsen… Een ontstane traditie van mij zelf waar ik ook helemaal niet blij mee was.
Ik hoor het hem deze zomer nog zeggen: “Dit jaar ga ik het niet meer laten gebeuren hoor, ik heb er van geleerd en dit jaar gebeurt het me niet meer.”
Dat klonk me als muziek in de oren, mijn moederhart maakte een sprongetje; “hij ziet het eindelijk in” dacht ik trots.
Maar ja, een traditie is niet voor niets een traditie…..
Het eerste cijfer, jawel, een dikke onvoldoende is weer binnen.
De “traditie” van mijn zoon kan ik niet veranderen, hoe graag ik het ook zou willen.
Ik vind het namelijk vooral een lastige gewoonte die ik liever niet zie.
Maar gelukkig mag ik ook iets leren van mijn zoon en zijn traditie.
Want wat ik van zijn traditie vind, zegt ook iets over mij.
Blijkbaar vind ik dat je “goed moet beginnen” en vind ik een achterstand wegwerken niet fijn.
Dat is oké. Maar misschien vindt mijn zoon het geen probleem om met een dikke onvoldoende te starten. Of misschien heeft hij het wel nodig, om daarna vol gas er tegenaan te gaan. En ook dat mag oké zijn.
Met dit inzicht heb ik afscheid genomen van mijn eigen traditie (of; mijn eigen lastige gewoonte, het is maar net hoe je het noemt).
Ondanks dat ik zijn traditie lastig vind, heb ik mijn humeur niet laten zakken en ik heb ook geen flinke preek afgestoken. Natuurlijk hebben we het er wel even over gehad. Het balen heb ik aan mijn zoon overgelaten. Daar hoefde ik niks voor te doen, dat deed hij al uit zichzelf.
Ik had een fijne dag en ik heb mijn fijne dag niet laten verdwijnen door een 3. Waarom zou ik?
Oh nee, nu moet ik niet te negatief worden. Het was geen 3, maar een 3,1. Dat is toch een verschil.
En mijn zoon?
Die heeft een heel schooljaar de tijd om zelf te bedenken wat hij met zíjn traditie wil gaan doen.
Houden of loslaten? Iedere keuze is goed. Zo lang het zijn eigen keuze is. Ik laat mij verrassen.
Heb jij soms ook last van je eigen tradities? (klinkt toch gezelliger dan je lastige gewoontes).
Wil jij ook tradities loslaten? Je eigen traditie of de last die je hebt van een traditie van iemand anders?
Kom gerust eens langs, ik help je er graag bij.
Reactie plaatsen
Reacties