Het was me een jaar…
In oktober kreeg ik een duidelijk signaal dat ik nu echt even pas op de plaats moest maken om voor mezelf te zorgen. He bah, ik had daar helemaal geen zin in.. maar ik kon er niet meer omheen en ik heb het gedaan.
Rust gepakt, oude rommel opgeruimd (klinkt makkelijk maar was het niet altijd).
Ik heb veel geslapen, mezelf reiki gegeven, reiki ontvangen, hulp gezocht, een oud trauma aangekeken en opgeruimd, gehuild, gerust, en nagedacht en gevoeld wat ik wel en niet wil.
Als het lukte deed ik tussendoor nog wat kleine activiteiten die mij energie gaven.
Best nog heel wat voor iemand die even “op was.” Herstellen is hard werken 😉
Ik wist dat het weer goed zou komen. Met wat hulp van mijn naasten en… mijn beschermengelen.
Nee ik ga nu niet ineens zweverig doen. Iedereen heeft beschermengelen.
Soms merk je het en soms ook niet.
De kleine signaaltjes die maken dat je bepaalde keuzes wel of niet maakt, en waarvan je later denkt: “maar goed dat ik dat zo gedaan heb, want anders..” (vul maar in..).
Dat je net iets later van huis vertrok dan gepland en later blijkt dat je hierdoor in de file staat in plaats van in een ongeluk betrokken bent geraakt. Dat is vaak het werk van je beschermengel.
Dat betekent niet dat dat je beschermengel altijd alles voor je kan voorkomen, dat is onmogelijk.
Ik was altijd overtuigd dat beschermengelen vanaf “boven” of “de hemel” werkten.
Maar niets is minder waar, er zijn ook beschermengelen hier op aarde.
Deze beschermengelen zijn lieve, betrokken mensen die het beste met je voor hebben. Wanneer ze denken dat je op het punt staat iets te gaan doen dat je beter echt niet kan doen, komen ze in actie om je te behoeden voor “fouten. ” Ze willen je beschermen voor alles wat niet goed voor je is.
Sommige mensen noemen dit “bemoeikoeien” maar ik vind dat een heel naar woord en zie het veel liever als beschermengelen op aarde.
Ik heb dus zo’n beschermengel.
Ik denk zelfs dat we allemaal wel zulke beschermengelen hebben, en er ook zelf wel eens eentje zijn zonder dat we ons er bewust van zijn.
Herken je dat, dat je iets hoort of ziet van iemand en denkt “oh nee, dat kan echt niet, dat gaat niet goed” of “dat kan hij/zij beter anders doen.” Zo dacht waarschijnlijk ook mijn beschermengel.
Ik maakte een voor mij heel fijne keuze en deelde dit.
Daarna gebeurde er iets interessants.
Ik denk dat mijn beschermengel zich zorgen maakte of dit wel een goede keuze voor mij was.
Mijn beschermengel deelde haar zorgen. Goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan.
Alleen…. ze deelde haar zorgen niet met mij..
En dat vind ik oprecht interessant.
Iemand maakt zich zorgen over een keuze van persoon A en besluit dat te bespreken met persoon B. Wat zou hier de gedachte achter zijn?
Dit is iets wat heel vaak gebeurt. Vaak zonder na te denken.
Er wordt OVER mensen gepraat in plaats van MET.
In mijn ogen een gemiste kans. Op basis van te weinig informatie worden er conclusies getrokken en (ver)oordelingen gemaakt.
Ik denk dat veel beschermengelen nog moeten wennen aan het beschermengel zijn.
Dat geeft niet, al doende leren we allemaal.
Vandaar mijn vraag aan alle lieve beschermengelen die er bestaan:
Mocht je het gevoel hebben dat het nodig is om taken te vervullen als beschermengel,
maak dan de volgende afweging;
- Is het echt mijn taak om er iets van te vinden?
- Mag ik kiezen om er niets van te vinden en niets te doen?
- Wat zegt het over mij wanneer ik het gevoel heb dat ik er iets mee moet?
Maak je je onverhoopt dan nog steeds écht zorgen over een ander?
Heb je het gevoel dat het écht de beste keuze is om er wel iets mee te doen?
Ga dan naar de persoon toe en praat MET die persoon. Stel vragen als je die hebt. Dit kan echt tot heel mooie dingen leiden; Je kan elkaar beter leren kennen én het vergroot het vertrouwen in elkaar omdat je MET elkaar praat. Samen kunnen we de wereld nog mooier maken.
Liefs, Tessa
