Zelfstandigheid is een mooi iets.
Hoe fijn is het om het gevoel te hebben zelfstandig te zijn, niet afhankelijk van anderen.
Zelfstandig zijn betekent echter niet dat je alles ook echt zelf moet doen, dat je nooit hulp van anderen mag aannemen. We hebben elkaar nodig. De een maakt brood, de ander bouwt huizen, de volgende maakt kleding en schoenen.
Dit vinden we met zijn allen heel normaal. We maken gebruik van elkaars kennis en kunde zonder erbij stil te staan, zonder schaamte over dat we zelf geen schoenen of huizen kunnen bouwen.
Hoe anders blijkt dit nog vaak wanneer het gaat om psychologische of mentale hulp.
Deze week had ik een interessant gesprek met iemand die probeert van een verslaving af te komen.
Dit probeert ze al jaren en af en toe lijkt het te gaan lukken maar uiteindelijk is het na al die jaren nog niet gelukt.
De verslaving maakt stap voor stap haar lichaam steeds een beetje verder kapot, en dat merkt ze steeds meer, omdat ze steeds een beetje meer hup nodig heeft.
De hulp begon ooit met medicatie om de lichamelijke ongemakken te onderdrukken.
Daarna volgde praktische hulp omdat sommige dingen te zwaar werden.
Zo volgde er stap voor stap steeds iets meer hulp, want het lichaam kreeg het steeds wat zwaarder. Wat fijn dat deze hulp bestaat in Nederland en dat we er zonder schaamte gebruik van (kunnen) maken!
Ondertussen bleef de verslaving zoals die was. Een vervelend monster die maar niet weg wil gaan, maar ondertussen wel steeds zwaardere sporen achter laat en hiermee steeds wat meer zelfstandigheid afpakt.
“Wanneer ga je stoppen met die verslaving?” Hoor ik mezelf vragen.
Een niet al te intelligente vraag want tja, we hebben het over een verslaving hè..
“Ik wil wel, maar het is zo lastig” was dan ook het te verwachten antwoord dat ik kreeg.
“Waarom zoek je geen hulp?” was mijn volgende vraag.
“Omdat ik het zelf moet doen” was het antwoord.
Zelf doen? Waarom? “Ja gewoon, ik moet het toch zelf doen” zei ze nog een keer.
Ik was verbaasd en geschrokken tegelijk.
Niet alleen omdat ik het antwoord echt goed gehoord had,
maar ook omdat we allebei weten dat het haar zonder hulp niet gaat lukken.
Want als je blijft doen wat je altijd al deed, krijg je wat je altijd al hebt gekregen..
Als je iets wilt veranderen in je leven zal je zelf ook echt iets anders moeten gaan doen.
“Hoezo zelf doen?” hoor ik mezelf zeggen. “Je hebt medicijnen om je lichaam te helpen, je hebt hulp om je bed te verschonen en de badkamer te poesten, je hebt een bril omdat je ogen het niet meer zo goed zelf kunnen, maar van je verslaving afkomen moet je zelf doen? Leg me dat eens uit?”
Natuurlijk werkt dit niet alleen zo bij verslavingen. Maar ook bij bijvoorbeeld burn-out, niet lekker in je vel zitten, wanneer je het gevoel hebt dat het allemaal wat te veel is enzovoort.
Er is niets om je voor te schamen, als het even niet zo lekker loopt, en je wel wat hulp kan gebruiken.
Gelukkig zien steeds meer mensen dit ook en gunnen zij zichzelf wel wat hulp van een ander.
Gewoon, omdat we niet alles alleen hoeven te doen.
En ik hoop dat deze mevrouw dat ook gaat doen. Gewoon, omdat ze dat meer dan waard is.